Bea Vangertruyden
Coup-de-foudre
Dekeuckelaere David
Edith Snoek
Francis Méan
Goedel Vermander
Heidi Leman
Jeanne Opgenhaffen
John Bulteel
Marnix Hoys
Nadine Callebaut
Nadine De Meester
Natacha Pirnay
Peggy Wauters
Rob van Bergen
Wim Van Driessche

Heidi Leman

In hoofdzaak werk ik met de primitiefste aller materies; klei – meer bepaald witte, fijne chamotteklei.
Een stoere materie, net uit het pak, nog nat en kil, verdraagt het stompen en het slaan, het wegduwen en naar zich toe halen maar eens het idee gerijpt, de contouren bedacht of een profiel in zicht, moet ik inbinden en behoedzaam met haar omgaan. Nu laat de klei zich niet meer forceren, verdraagt geen bruuske interventie meer en durft ongevraagd soms toch een eigen beweging te maken.
Ze eist geduld; geduld om op te bouwen, soms om stut en steun vragend, geduld om de malse lappen klei te verheffen en in hun functie te dwingen, geduld om traag te mogen drogen.
Geduld bij het omzichtig naar de oven brengen, bij het langzaam opdrijven van de temperatuur - in volle hitte wordt haar fragiliteit gehard -, bij het trage afkoelen en tot slot bij het subtiel laag na laag opbrengen van kleur om de blik intenser te maken, de (oude)huid te verdiepen, de ruwe keramische structuur te accentueren…
Tijd geven, tijd nemen.

In een persoonlijke stijl creëer ik personages die vaak minzaam ogen, intimistisch zijn, zielen met een mildheid in zich die een glimlach willen oproepen. Het karakter laat zich raden, men vermoedt gevoelens waar de tijd geen vat op heeft, men herkent een blik… aan de kijker om aan te vullen met eigen herinneringen en associaties.

Wanneer personages elkaar ontmoeten is er de verstilde dialoog, ze hanteren een intieme taal, woordeloos, verstomd, "versteend". Het onuitsprekelijke laat zich niet uitspreken maar toont zich wel.
Lichamen neigen naar elkaar. De eigen begrenzing is tevens het raakpunt waar de ander voor aanvulling zorgt. Er is een zachtzinnig en goedmoedig omgaan met de dingen en elkaar.

Mijn werkproces is intuïtief. Soms primeert de lichtvoetigheid en voert een soort naïviteit de boventoon, soms primeert het wezenlijke, het 'zijn'.
De beelden zijn stuk voor stuk uniek en putten hun zeggingskracht uit mimiek en gebaar.